Марш на Рим

28 Октомври 1922 година во Рим организиран од страна на Фашистичката партија е марш во главниот град на Италија.
Целта на овој марш била да ја покаже неспособноста на тогашната владеачка елита во Италија, при што италијанскиот цар на 29 октомври мандатот за составување на Италијанската влада го додели на Бенито Мусолини.
Овој марш може да се нарече и како денот на победата на фашизмот.

Самиот марш беше составен од помалку од 30.000 мажи, но кралот делумно стравуваше од граѓанска војна, бидејќи одретиде веќе ја презеде контролата врз рамницата,  и поголемиот дел од земјата, а фашизмот повеќе не се сметаше за закана за воспоставувањето на власта. Мусолини беше замолен да формира кабинет на 29 октомври 1922 година, додека околу 25 илјади црнокошуљаши  парадираа во Рим. 
Мусолини законски стигна до власт, во согласност со Статуто Албертино, италијанскиот устав. Маршот во Рим не беше одземање на моќта што подоцна славеше фашизмот, туку преципитирачка сила зад трансферот на власта во рамките на уставот.
Многу деловни и финансиски лидери веруваа дека ќе биде можно да се манипулира со Мусолини, чии рани говори и политики ја истакнаа слободната економија и економската политика. Ова се покажа како премногу оптимистичко, бидејќи корпоративниот став на Мусолини ја нагласи вкупната државна моќ над бизнисите колку што е над поединците, преку управувачките индустриски тела ("корпорации") контролирани од страна на фашистичката партија, модел во кој бизнисите ги задржаа одговорностите за сопственоста, било која од слободите. До 1934 Мусолини тврдел дека ги национализирал "три четвртини од италијанската економија, индустриски и земјоделски", повеќе од која било друга нација освен Советскиот Сојуз.

Зошто социјализмот не е решение ?

Многумина во Македонија на жал сеуште спас за оптешството кое ние слабо и разрушено гледаат во социјализмот.
Социјализмот не е решение туку дел од проблемот, односно самиот проблем на слабо и разурнато општество кое го имаме денес е токму од социјлизмот.
Па ќе се постави прашање:  Зошто социјализмот не е решение ?

Одговорот ќе биде доста едноставен, иако е долг и премногу длабок за анализирање, може да се каже како бунар без дно од причини против социјализмот.

Социјализмот како државно уредување во Македонија беше доминантно и главно од 1945-1990 година, и наместо да решава тоа создаваше проблеми.

Прв проблем , Македонија во рамки на СФРЈ беше отпад, односно сите индустрии кои беа штетни по здравјето беа во Македонија.
Така да , сега Македонија ги има најзагадените градови во Европа, Македонија се соочува со големата чума наречена канцер, Велес, Тетово, Скопје, Куманово, Кавадарци како индустрски центри одредени од СР Македонија се гушат, а по пропаѓањето на огромен дел од македонските компании кои воопшто не беа рентабилни, доведе до создавање на огромна група на стечајци во Македонија, проблем нерешен до ден денес.
Тоа ја докажува катастрофалната индустриска политика на социјализмот во Македонија.

Одиме понатаму, непланско и несоодветно трупење на селското население во градските средини.Како резултат на тоа добивме стотици напуштени села, а градовите ни станаа пренаселени.Со тоа огромни обработливи површни за земјоделие остануваат неискористени, потенцијалите кои ги нудат селата се 0 % искористени, а во градовите има масовна невработеност по крахот на социјалистичката индустрија и процесот на транзиција.

Патната инфрастуктура уште еден од низата проблеми наследени во социјализмот.Патната инфрастуктура во Македонија е катастрофална, железнички неповрзана, а своите први железници ги имаме од Отомнаската империја, немаме доволен број на автопати, тој проблем Германија на пример го решила уште во владеењето на Хитлер, значи не се измислува топла вода, но ете социјалистите потфрлија и таму.
Наместо да имаме силна патна инфрастуктура, ние сеуште ги поврзуваме градовите, нешто што во други републики на СФРЈ одамна заврши.За некој мајка, а за некој маќеа.

КАНАЛИЗАЦИЈА 
Тоа е модерно откритие на 23 век (или не) па затоа во Македонија речиси и да го нема.
Колку парадоксално и да звучи но повеќе од 70 % од населението во Македонија нема канализација.Тоа е нешто што во нормални здрави земји е решено уште во првата деценија по Втората светска војна.Но не и кај нас, затоа што ние го имавме величенственото уредување социјализам.

Слабо образование и неедуцирани граѓани.Социјализмот имаше шанса од 45 години да создаде добар образовен процес и да ги едуцира своите граѓани.Сепак социјализмот се водеше од девизата, што поглуп народ, толку полесно се владее.
Токму поради тоа сега се соочуваме со слаби професори, кои немаат што да ги научат децата, и така тонеме во бездната со еден огромен проблем.
За да уништиш една нација не ја бомбардирај и убивај, туку само сруши го нејниот образовен систем.Токму тоа социјализмот го направи на Македонците.

И така можеме да одиме до недоглед.
Ова треба да е повеќе од доволно за да се сфати дека социјализмот не е решение, туку огромен проблем.

Цитати на Бенито Мусолини

Добро е да им верувате на другите, но да не го сторите тоа е многу подобро.

Демократијата е убава во теорија; во пракса тоа е заблуда.

Фашизмот, колку повеќе ја разгледува и ја набљудува иднината и развојот на човештвото, сосема одвоено од политичките размислувања на моментот, не верува ниту во можноста ниту во полезноста на вечниот мир.

Секој анархист е збунет диктатор.

Неактивноста е смрт.

Фашизмот е религиозен концепт.

Самата војна ги доведува до највисока тензија сите човечки енергии и наметнува печат на благородништво врз луѓето кои имаат храброст да го направат тоа.

Социјализмот е измама, комедија, фантом, уцена.

И најдобрата крв во некое време ќе влезе во будала или комарец.

Фашизмот не е артикал за извоз.

Таа  држава која ги едуцира своите граѓани за граѓанска доблест, им дава свест за својата мисија и ги заварува во единство.

Хитлерова младина

(Hitlerjugend - "Хитлерова младина"), e младинска организација на национал-социјалистичка Германја како военизиран тип, главниот извор на членови бил од национал-социјалистичката партија. Беше создадена со декрет од 1 декември 1936 година,на чело беше поставен Baldur fon Schirach, кои даваше извештаи директно на Фирерот. Оние кои биле членови на партијата, одењето во Младината беше задолжително .Фиерот на говорот во Нирнберг ќе изјави дека постоењето на илјадагодишниот Рајх може да се постигне само преку соодветна едукација на младата генерација: "невообичаено активни, брутална младина - тоа е она што ќе го остави зад себе, пред кого светот ќе трепери .... младите треба да бидат рамнодушни кон болка, не треба да бидат слаби или нежни. Сакам да се види во нејзините очи како свети ѕвер ... "законот од 1936 година изјави дека секоја германската младина треба да се донесе во Институт за истражување во духот на национал-социјализмот, каде се изстражува здравјето, физичката и психичката подготвенотст. Сите постоечки германски младински клубови и здруженија беа вклучени во "Хитлеровата младина", кој покриваа околу 60% од германските млади. 25 март 1938 година е издаден декрет за регулирање на структура на "Хитлеровата младина". Фирерот бил опкружен со млади луѓе од организацијата "Хитлеровата младина" каде се опфатени млади луѓе на возраст од 10 до 18 и поделени по категории и возраст. Помлад група: момчиња од 10 до 14 години - " Deutsche Jungvolk" ( "германска младина"); 14-18 години - ". Хитлеровата младина",, организација на жени во "Хитлеровата младина": девојчиња на возраст од 10 до 14 години - "Yungmedelbunde" ( "Унијата на девојки"); 14-18 години - "Deutscher Bund Medel" ( "Лигата на германски девојки"). Услови за прием и едукација на членовите во Младината се внимателно прилагодени. Секоја година на 15 март на возраст од десет години, секој момчето да се регистрира во седиштето на Кралскиот младежки штаб. По внимателно испитување на информациите во врска со детето и неговото семејство, каде што се посветува посебно внимание на својата "расна чистота", тој се смета за "слободен од срамот" и се префрла на помладите возрасни групи - Германскиот Jungvolk. Ова секогаш беше проследено со церемонија за прием за време на роденденденот на Фирерот (април 20), во присуство на високи партиски членови. На возраст под 18 години младите луѓе стануваа членови на Национал-социјалистичката партија и тогашата СA или СС. Со 19 години младите вршат задолжителни 6 месеци трудова услуга во посебни работни логори, каде што тие ќе завладеат во било која професија и ќе навикнуваат на строга работна дисциплина. Секоја година се организираа спортски настани, туризам низ целата држава, млади митинзи, меѓународни состаноци со членовите на младинските организации на фашистичка Италија и други земји. Секое дете можеше да се најде во активностите на "Хитлеровата младина" каде има нешто интересно за себе .. На уметност и занаети, аеромоделирање, новинарството, музика, спорт, итн. Од почетокот на 2 светска војна, членовите на "Хитлеровата младина" собираа ќебиња и облека за војниците, и испраќаа пакети на фронт. Секој час тие беа зафатени на граница, и млади луѓе едвај имаат време за своите семејства. Повеќето родители не се спротивставуваа на тие прописи, и како резултат на тоа, тинејџерите се формирани како зрели мажи . 6 септември 1935 година, говорејќи на партискиот конгрес во Нирнберг, каде што пред трибините маршираа 54 илјади германски момчиња, Вирерот вели : "Според наше мислење, иднината на младиот Германец e дека треба, биде физички подготвен со темпераментен дух, флексибилен и тврд како челик ". Организацијата беше распуштена по поразот на Третиот рајх.

превземено од Трезна Младина

Јордан Ѓурков

Јордан Христов Ѓурков со псевдоними Еделвајс, Радиков и Јосиф е учител, офицер и револуционер, виден член на Централниот Комитет на ВМРО.

Јордан Ѓурков е роден на 13 октомври 1891 година во Штип.Син е на револуционерот Христо Ѓурков.Во 1910 година завршува педагошко училиште во Скопје и е учител таму се до 1912 година.

За време на избувнувањето на Балканската војна (1912-1913) е доброволец во Македоно-одринското ополчение и служи во 3 рота на 10 прилепска дружина.Нагрaден е со орден "За храброст" IV степен.Во 1913 година продолжува со своето образование во Военото училиште, на 25 август 1915 година завршува и го добива чинот подпоручник.
Службата ја започнува во први пешадиски софиски полк.Во Првата светска војна е ротен командир на 6 полк на 11 дивизија.Учествува во битката за Криволак.
Во крајот на војната е адотант на командирот на дивизијата Крсто Златарев.Отпуштен е од служба во 1921 година со чин капетан.За време на воената кариера служи во 11та пешадиска македонска дивизија, школата на резервени подофициреи и 1ви пешадиски софиски полк.

Јордан Ѓурков продолжува да учи трговија во Виена.Учествува во дејноста на Сојузот на македонските студенти во туѓина.Прекинува со школување и станува активен член на ВМРО и за кратко временски период е четник при Дончо Христов.По убиството на Тодор Александров во 1924 година Јордан Ѓурков учествува во организирањето на Горноџумајските настани.
За време на Петричкиот инцидент во октомври 1925 година од ЦК на ВМРО е пратен во петричкиот округ за да ја коорднира месната одбрана.
Учествува и на конгресот во Крупник  во 1928 година, каде што е избран за окружен полномошник за Централниот Комитет за Пиринска Македонија.Ѓурков ги поддржува меѓународните контакти на ВМРО.
Јордан Ѓурков е убиен на 8 февруари 1931 година во Софија од протугеровистите.

Македонската младинска организација во Горна Џумаја го променува името во "Јордан Ѓурков" и издава неколку броја од весникот кое го носи истото име.

Петрички инцидент

Петричкиот инцидент е граничен конфликт помеѓу Бугарија и Грција, во која активно учество имаат и како одлучувачки фактор се покажуваат четите на ВМРО.

На  19 Октомври 1925 година при граничен премин кај Демир капија на планината Беласица, грчки војник навлегува во бугарска територија и покрај предупредувањата е застрелан во 14 часот од страна на бугарските граничари.Грчките граничари се обидуваат да го земат телото при што избувнува престрелка.

Приготвувајќи се за избори диктаторот во Грција генерал Теодор Пангалос го искористува инцидентот за разпалување на националистичката хистерија во државата и на 22 Октомври 1925 година без да објави војна заповедува на VI грчка дивизија  да ја нападне Бугарија.При овој напад тие успеваат да превземат десет села.

Грците го напаѓаат и град Петрич, но нивните напади се одбиени од малубројната погранична стража и доброволците од ВМРО, кои бројат 4000 борци.
За подобра одбрана ЦК на ВМРО го испраќа во градот Јордан Ѓурков.На 23 Октомври во Петрич е формиран организационен кризен штаб на чело со  војводата Георги В'ндев и како негов помошник е назначен Борис Бунев, брат на Мара Бунева.
Штабот ја кординира месната одбрана.
По левиот брег на реката Струма командант на четите на ВМРО е Зисо Попов кој што има заслуга за одбивањето на грчките војски.
15 000 бегалци се евакуирани во внатрешноста на Бугарија.

Во заштита на границата се спротиставуват членовите на ВМРО од Горноџумајско, Разлошко и Неврокопско.Мобилизирани се и фронтовци од Ќустентилско, Радомирско, Самоковско и Ихтиманско.По херојското спротиставување на доброволците и пограничната стража на 29 Октомври грчките војски се принудени да се повчелат позади границата.
Позади себеси оставуваат опожарени  и ограбени села, одвлечен добиток, и убиени невини луѓе.
Според Ванчо Михајлов грчките жртви по време на инцидентот се 120 убиени војници.
Жртвите од локалното население се 10, а загинуваат и 1 офицер, 4 војници и 4 доброволци.

Грција е означена како агресор и е казнета да плати на Бугарија 30 милиони лева како обезштетување за штетите од материјален и морален карактер.

   (споменик посветен на загинатите во Петричкиот инцидент)

Пејо Јаворов

Пејо Jаворов (роден 1 Јануари 1878 Чирпан, Бугарија – починал 29 Октомври 1914 Софија) бил поет, публицист и револуционер, учесник во македонското револуционерно движење, раководител и војвода на ВМРО.

Јаворов завршил V клас гиманизија во Пловдив.Во 1897 година стапува во контакти со ВМРО.Од 1901 до 1902 година тој го уредува нејзиниот легален весник „Дело”.

За прв пат влегува во Македонија како четник на Михаил Чаков во 1902 годинина.Наскоро е заробен од врвховистичка чета и се враќа во Бугарија.Тој првично е уредник на повеќе весници кои се поврзaни со револуционерното движење како„ Дело”, „ Свобода или Смрт” , „Автономија” , „Илинден” .Првата побликувана творба му е стихотворбата „ Напред “ во весникот „ Глас Македонски”.Четник е на Јане Сандански и станува еден од најдејните следбеници на Гоце Делчев.На Кустендилскиот конгрес во 1908 е избран за ЗП на ВМОРО.

Тој тогаш целосно се предава на револуционерното дело, ја напушта својата работа и се посветува исклучиво со проблемите со кое тогаш се соочува ВМРО, и начинот на кој тие може да се решат. Јаворов потоа е и избран како член на ЦК на ВМРО.

Во 1912 година за време на балканските војни, тој влегува во составот на Македонско-одринско ополченство.Во 1912 тој е првиот кмет (градоначалник) на Неврокоп.

Во 1912 година тој стапува во брак со Лора Каравелова, неговата љубов.

Пејо Јаворов има обид за самоубиство, при што тој станува слеп, обид поради тоа што не сакал веќе да и биде терет на организацијата и не сакал да живее на нејзин грб и трошок!

Сепак вториот негов обид на 29 Октомври 1914 година со отров е успешен.

Исто така вреди да се спомене и неговиот поетски опус.За негово усувршување како поет тој ги посетувал Нанси,Женева, Виена и Париз, каде што постојано чита модерна француска поезија.

Тој е воедно и првиот биограф на Гоце Делчев, напишувајќи ја неговата биографија уште во 1904 година, а воедно на него ја посветува и една од најубавите и најзначајните револуционерни песни : Ден денувам.

Тој напишува многу творби како што се : „Македонија” , „Во полињата на Витоша” , „Ајдучки песни” , „Две убави очи” , „Заточеници” , „Евреи”, „Градушка” и други.

Тој последното обраќање кон својот пријател Тодор Александров го имал со следните зборови :

Брате Тодоре, прости ми ти, нека ми простат и сите други кои ја сменуваат Македонија.

Твојата деликатна душа ќе ме разбере и прости.Те бакнувам длабоко трогнат од грижите, кои што ги положи за мене во деновите на големи испити. Кажи на Македонија кога ќе отидеш таму, дека нејзиниот син (јас се чувствувам како нејзин) умре во слободна Бугарија, венчан со најтешката клетва.И кога таа ќе биде слободна, нека дојде еден другар на гробот и нека ми каже „ Поздрав од нашта мајка маченица, таа е веќе среќна !

превземено од Свобода или Смърть

75 години УВА

На 14 Октомври со марш по улиците на Киев се одбележи 75 годишнината од основањето на Украинската Востаничка Армија, основана на 14 Октомври 1942 година.
УВА  е воена сила која е формирана од страна на украинските националисти.
Воено делува против Германија, СССР, Чехословачка, Романија, Армија Крајова (Полска) и против Комунистичка Полска.
Бројот на членови бил помеѓу 20 000 и 60 000, со што таа е најголема воена сила на нација без држава во Европа за време на Втората светска војна.
Главен командир на УВА е генерал Роман Шухевич (1943-1950), полковник Васил Кук (1950-1953).
Таа делува од 1942 па се до 1956.

Видео 1Видео 2

Марш во Гетеборг

Многумина мислат дека во Шведска војната против модерниот свет е одамна загубена, но со голема надеж може да се каже дека тоа не е точно и дека активистите од Нордиското движење како никаде на друго место, активно на терен со акции и активности сеуште се борат и не дозвоуваат Шведска да падне.
Како дел од овие активности е и маршот кој беше одржан во Гетеборг.

Видео 1

Видео 2

Кирил Дрангов

Кирил  Борисов Дрангов е револуционер и виден деец на ВМРО.Псевдоними кои ги користел и по кој бил познат се Борисов, Камен, Методи, Страхил.

Кирил Дрангов е роден на 15 Јули 1901 година во семејството на Борис и Рајна Дрангови во Лом, каде што бил распореден неговиот татко.

Како ученик е доброволец во Првата светска војна, во која што загинува неговиот татко.Завршува прва Софијска машка гимназија во 1919 година, а во 1921 година е на правниот факултет на Софискиот универзитет.

Влегува во редовите на ВМРО а е и еден од основачите на студентското друштво “Вардар”, за да  подоцна стане и  негов претседател.Ги прекинува неколку пати студиите поради болест и својата револуционерна дејност.

Посетува предавања во Гренобал и Инсбурк.Завршува во 1928 година.

Во ВМРО станува еден од најблиските дејци на Ванчо Михајлов.По убиството на Тодор Александров учествува во серијата на атентати и победата над левицата во познатите Горноџумајски настани во септември 1924 година, кога на 12 септември го застрелува на Алеко Василев, а во последната престрелка се убиени уште Георги Атанасови и други нивни следбеници.

На шестиот конгрес е избран за пунктов началник на организацијата во Софија.Дрангов е одговорен за меѓународните контакти на организацијата во подготовката на многу од терористичките акции.Дрангов раководи со убиството на генерал Александар Протогеров во 1928 година.На осмиот конгрес на ВМРО од 1932 е избран за резервен член на Централниот комитет.По Деветнаесетмајскиот преврат во 1934 година и забраната на ВМРО е одведен во Лом.Ослободен е во 1936 година за да биде одведен наредната година во Севлиево, а во Октомври 1938 година во Борисовград.

Во Април 1941 година Дрангов се враќа во родниот град на својот татко Скопје, каде што се преселува со своето семејство и ја унапредува својата адвокатска кариера.Но по Септември 1944 година со повлегувањето на бугарската војска се враќа во Софија.

По Деветосептемврискиот преврат, Кирил Дрангов се крие во Софија, по потерата на новата власт на членовите на ВМРО.

Во Јуни 1946 година во куќата на Дрангов на улицата “Цар Иван Шишман” 37 – позади црквата “Свети Седмочисленици” е опкружена.Тој дава отпор на неговото апсење при што убива 6 агенти на комунистите, пред да реши да изврши самоубиство и со тој чин да го спаси своето семејство од комунистичката репресија.

Гробот во кој е закопан сеуште не е познат.

Неговите деца, синот Борис и ќерката Рајна и ја продолжуваат активно дејноста на нивниот дедо и татко.

Митот 11 Октомври

Денеска сме 11 Октомври , ден во кој македонскиот народ слави празник кој е најобичен мит, празник кој се слави или под името ден на востанието или како ден на антифашистичката борба.

Но што всушност се случува на 11 Октомври ?
На 11 Октомври Душко Наумовски меѓу прилепчани познат како локален бандит и криминалец од позади грб убива стражар , човек којбил татко на три деца, прилепчанец.

Од овој настан комунистичката пропаганда на еден само на нив својствен начин успева да направи мит за пукање на прва пушка и борба против окуптарот.

Вистината е дека партизански дејствувања имало и порано, кои биле далеку поуспешни, извршени од страна на партизаните под водство на Методија Шатаров - Шарло, но поради бунтот на Шарло против КПЈ , тие се тотално заборавени и забранети.

Уште посмешно е што оваа "бoрба" на партизаните македонските историчари сакат да ја изедначат и стават како контиунитет на македонската борба кое ја водело ВМРО, а самите членови на ВМРО биле составен дел од новите власти кои ја воделе на Македонија, против која партизаните се бореле.

11 Октомври може да се слави само како празник на почетокот на комунистичката окупација на Македонија, која остави пустош и река крв позади себе, која од Македонија направи модерно ѓубриште каде што беше наменет за исфрлање на отпадот во Југославија.

Започна прогонот врз македонската напредна интелигенција, почнаа монтирањето на разни случаи против сите оние кои не се согласуваа со новите власти, посебно во прашањето за аграрните реформи.

За бројот на прогонуваните, затвораните и осудуваните лица со поинакви политички убедувања од постојниот комунистички режим доволно говорат 14.000 политички досиеја што ги водела Службата за државна безбедност при МВР и 22.000 затворски досиеја на затворените политички лица во затворот Идризово, или вкупно 36.000 досиеја.

Тоа се политички досиеја на лица (од разни возрасти и професии - револуционери, интелектуалци, лекари, студенти, обични и полуписмени селани, лица во поодмината возраст и ученици - гимназијалци, деца на 16 годишна возраст), затворани, осудувани, прогонувани и стрелани во периодот 1945-1985 година од новата комунистичка власт, затоа што се бореле за независна Република Македонија со идеалите на ВМРО во срцата.

Според неофицијални податоци, во периодот 1949-1951 биле затворени 7.330 средношколци, а само во затворот "Идризово" биле затворени 2.500 политички затвореници.

Покрај овие прогони, во Македонија се изврши и културен геноцид врз Македонецот, со промена на азбуката и нејзиното србизирање, како и србизирањето на Македонскиот литературен јазик, промената во историските учбеници и прогласувањето на голем дел македонски херои како предавници.

Време е младите генерации Македонци конечно да го разобличиме овој "празник", со конечно разоткривање на цела историска вистина за "првата пушка" во Прилеп и Куманово.

Бебиња

Македонија е една од земјите со најголема стапка на смртност на нејзините бебиња, ако не и најголема во Европа.

Чинот на рагање на дете во Македонија, наместо чин на среќа, радост, гордост и љубов е претворен во страв и мрачност, за тоа дали мајката и детето ќе преживеат.

Страшно е како толку години соочувајќи се со овој проблем, кај нас постојано се молчи и не се превзема ништо.

До скоро одредeна група на шарени куртони и НВО секторот беа прегласни кога некое бебе ќе починеше, денес кога тие се во власта, кога тие ги имаат парите во своите раце, молчат.Повеќе бебињата не се битно, побитни им се други работи.

А оние кои до вчера молчеа, денес тивко срамежливо се бунат и барат одговорност, а кога тоа се случуваше за време на владеењето на нивните пулени, тие беа во молк.

После последниот скандал кога 4 бебиња починаа, а наскоро потоа неколку дена по тој почина прво мајката а потоа и бебето, одредени политичари искористија прилика да најават купување  на инкубатори продавајќи одредени добра наследени од владата, со цел да се покаже тие се грижат за бебињата а политичкиот противник не.

ГАДНО е како во Макеоднија двете полиитчки елити во ова гледат само прибирање на политички поени, а не решавање на очајното здраство.Жално е како тие гледат политика онаму каде што не треба да ја има, во иднината на нашата земја.

Рагањето на бебиња  наместо да бидат радост на држава која е во демографска криза, тие служат за водење на политички битки, па може да се каже дека уште од само раѓање служиме за прибирање на политички поени.

Во држава во која абортусите се повеќе од живородените бебиња, ова треба да биде проблем број 1 за сите политички елити, за  да најдат решение како во земјата, прво да се намали бројот на абортуси, а потоа да се сведе на минимум (на жал не може коренито да се реши овој проблем) со смртноста на бебињата.

Но тоа не е во интерес, бидејќи политичките елити кај нас не се влезени во политиката за да работат за добробит на народот и државата, туку за својот личен џеб.А на жал од тоа немат бенефит, бидејќи тие своите деца ги носат по ултраскапите приватни клиники, за кој обичниот смртник нема пари.

А покрај  аборусите и високата смртност на бебињата, тука е и модерниот егзодус предизвикан од страна на нашите политчари и огромниот број на семејства кои со штотуку родени деца се иселуваат во странство,при што добиваме генерација на деца кои само се раѓаат на наша територија, а ќе растат, живеат, ќе се образуваат, ќе сакаат и градат друга држава која ќе биде нивна татковина.

Нашите политичари може слободно да бидат обвинети дека се егзекутори на својот народ, кои поради водењето на политика задоволувајќи ја својата алчност а не интересот на својот народ, му прават модерен егзодус, иселувајќи го, а со својата негрижа за здраството и  убивајќи го својот народ.

Марсеј 1934

На денешен ден , 9 Октомври 1934 година во францускиот град Марсеј од страна на ВМРО е организиран атентат, атентат кој важи за најголем настан помеѓу двете светски војни а тоа е убиството врз кралот Александар Караѓорѓевиќ извршено од страна на атентаторот на ВМРО Величко Димитров Керин, познат како Владо Шофера или Владо Черноземски.
Овој атентат важи за еден од најдобро организираните атентати во XX век и претставува врвот на сите убиства извршен од страна на ВМРО.

Покрај ВМРО во овој атентат се вклучени и членови на УХРО, кои биле обучувани од страна на искусните атентатори на ВМРО, како дел од сојузот помеѓу овие две организации во заедничката борба против Кралството Југославија.
Како потенцијален помогател на овој атентат е официална Италија, која имала исто така интерес за ширење на своите територии за сметка на кралството Југославија.


Посетата започнала со бавно придвижување на поворката среде толпата од народ, која се создала за да го види високиот гостин од Југославија. Автомобилите се движеле со брзина од околу 4 км на час, наместо со предвидените по протокол, 20 км на час, што се практикувало при возењето на секој владетел. Однесувањето на луѓето во толпата било смирувачко и не постоеле било какви знаци дека може нешто да се случи. Поворката со автомобилите се движела на средината на улицата помеѓу трамвајските шини. Состојбата укажувала на тоа дека критичните моменти и стравувањата за атентат биле неоправдани.

Часовникот покажувал 4 и 20 минути попладне и поворката автомобили веќе се наоѓала пред зградата на берзата во градот кога од толпата луѓе излегол еден човек. Полковникот Пиоле, еден од обезбедувањето на поворката, во тој момент се обидел да го сврти коњот за да се врати и да го заштити автомобилот во кој се наоѓал кралот Александар од таинствениот напаѓач.

Меѓутоа напаѓачот бил побрз од него и успеал да се искачи на платформата на кралскиот автомобил и да се најде непосредно пред самиот крал Александар Караѓорѓевиќ. Потоа настаните се случувале со огромна брзина. Атентаторот извадил револвер и испукал два куршуми во градите на кралот, кој паднал на седиштето целиот облеан во крв. Следниот истрел го погодил во раката францускиот министер за надворешни работи, Луј Барту. Револверските истрели го исплашиле возачот Фуасак, кој го запрел автомобилот и побегнал, додека генералот Жорж кој седел пред кралот Александар се обидел да го онеспособи атентаторот, но бил погоден со револверски истрели, два во градите и по еден во секоја рака.

Потоа врз терористот скокнал и се обидел да го собори полицаецот Гали, но и тој бил застрелан. Тогаш полковникот Пиоле успеал да го скроти својот коњ и да го сврти кон атентаторот на кој му задал два удари со сабјата, додека во исто време кон него започнале да пукаат и другите полицајци од обезбедувањето. Во општата пукотница што настанала биле убиени и неколку луѓе од масата што се собрала да го пречека југословенскиот крал.

После овие настани се случило панично бегство на толпата луѓе, при што настрадал атентаторот. Во тие критични моменти полицијата успеала да фати едно лице кое се упатило кон кралскиот автомобил, а под сомнение дека тој бил убиецот на кралот Александар. Во полицијата тој бил подложен на физичко малтретирање за да на крајот се воспоставило дека несреќникот сакал да им пружи прва помош на ранетите, по што бил пуштен. Според друга верзија фатениот човек бил вистинскиот атентатор на кралот Александар и бил однесен во полициска станица каде бил испитуван и физички малтретиран, по што тој ги замолил нив да го остават него, а да им помогнат на ранетите кои настрадале при обидот за атентат.

При прегледот на личните работи на атентаторот, полицијата во неговите алишта пронашла чехословачки пасош на име Петер Келеман, како и револвери од марката "Маузер" и "Валтер" и бомба. При аутопсијата на неговата десна рака била пронајдена тетоважа со иницијалите на ВМРО, череп, вкрстени коски и паролата Слобода или смрт. Атентаторот бил погребан на 12 октомври на гробиштата во Марсеј и неговиот гроб не бил одбележан.

При обдукцијата на телото на атентаторот има веројатност дека бил пронајден куршум за кој се сметало дека веројатно бил истрелан од неговиот соучесник од усташкото движење, Мијо Крал. Тоа било договорено пред извршувањето на атентатот за да не проговори нешто во врска со неговото планирање во случај да биде фатен од страна на француските власти. Смртта кај атентаторот настанала од тој куршум, без да може да ја голтне отровната ампула која ја имал во неговата уста и која исто така ја чувал за да не биде жив фатен по атентатот.

Владо Черноземски бил назначен од страна на раководството на ВМРО да ја изврши оваа тешка задача поради неговата храброст и големиот број на атентати што пред тоа ги имал успешно извршено благодарение на неговата умешност во ракувањето со оружје.

Со овој успешен атентат ВМРО ја покажала својата моќ, а и силно одекнала низ Европа идејата за слободна и независна Македонија.

Убиството на кралот Александар претставува круна на целата борба на Македонците за ослобудвање од тиранијата на Кралството Југославија.

БУКЕТ ЗА КРАЛОТ !

Каталонија

Во овој период главна вест на светските медиуми е "референдумот" за независност на Каталонија од Шпанија.
Овој референдум е противуставен  и со самото тоа невалиден.
Ќе почнам со цитат од колумната Фалангизам од вториот број на Реванш во кој многу добрo беше опфатено и прашањето за сепаратизмот :

Шпанската фаланга цврство верува во Шпанија.Шпанија не е само теорија.
Ниту заедница на мажи и жени.Шпанија е, пред се, единствена судбина.Историска реалност.

Тоа е суштината на самата вистина која знаеше како да се исполни и мора да продолжи да ги исполнува универзалните мисии.
Како резултат на тоа, Шпанија постои : како нешто мистериозно за било кој поединец, класи и групи кои ја сочинуваат, како нешто супериорно во односот на тие поединци, класни групи, па дури и од сите нив заедно.

Така, Шпанија која постои како супериорна и мистериозна реалност, која мора да има свои цели.Тие се следните : опстанок на сопственото единство, воскреснување на внатрешната сила и надмоќното учествување во меѓународните духовни подфати.

За да се постигнат овие цели, Шпанија се соочува со големи пречки.Таа е поделена на: Локалните сеператисти, ривалството помеѓу политичките партии и класната борба.

Сеператизмот не ја разбира (или ја игнорира) реалноста на Шпанија.Тој не знае дека Шпанија пред се е, една голема единствена судбина.
Сеператистите се разликуваат по тоа дали го зборуваат истиот јазик, дали имаат исти расни карактеристики, дали нивната провинција има сопствена клима, или пак посебна топографска физиономија.

Но, уште еднаш да се повтори, нацијата не ја одредува истиот јазик, ни истата расна припадност, ни па истата територија.Нација ја одредува единствената судбина на универзалниот план.Таа е единствена судбина од секогаш се викала и се вика Шпанија.Под знамето на Шпанија ја исполни својата судбина - воден од општ план - народот кој ја сочинува.Ништо не може да го оправда растурањето на таа величествена заедница, творец на светот.
Политчкие партии ја игорираат единственоста на Шпанија затоа што тие истите ја гледаат од аспект на делумен интерес.Некој стојат десно.Други стојат лево.Да стоиш така пред лицето на Шпанија значи да ја искривиш вистината за неа.Тоа е како кога би ја гледале со кривоглед само со десното или со левото око.

Убавите и величествени дела не се гледаат од страна , туку единствено со широко отворени очи.Не со делумен, партиски поглед, кој самиот по себе го искривува предметот на набљудување.Туку со тотално, Татковинско гледиште кое го вклучува целиот поглед и ги корегира недостатоците на нашата слика.

Ова е само мал изводок кој конкретно се однесува на ова прашање кое го обработувам.Колумната во Реванш опфаќа многу повеќе од тоа.

Многумина незапознати ја поддржуват независноста на Каталонија без да знаат каква штета може да направи тоа на Македонија.
Прво како што реков самиот референдум не е легален и е организиран исто како еден референдум во нашата земја оддржан 1992 година.Ако му даваме легалност на референдумот во Каталонија, си пукаме во здрава нога.Самото тоа дава легимитет на референдумот за Илирида.
Второ доколку поддржуваме прголасување на држава како Каталонија, го поддржуваме и проласувањето на Илирида во Скопје во 2014 година.
Многу често Каталонија се споредува со Косово што е споредба која доаѓа од незапознаеност.
Токму поради Шпанија, Косово не може да преоговара со ЕУ и да добие потполна легитимност од Унијата, токму Шпанија е браната која не дозволува Косово да добие целосна легитимна признаена незвисност во светот.
Исто така Шпанија е земја која во ЕУ е најголем противник во создавањето на паралелна трета албанска држава на македонска територија.Колкумина се запознети со тоа ???

Сепаратисти се сепаратисти без разлика дали се Каталонци или Албанци.
Единствени кои имаат држава а дават поддршка на независна Каталонија се Албанците.

А зошто се најголеми поддржувачи има повеќе причини.
Прва дека Шпанија е главниот играч кој се бори против независноста на Косово во ЕУ.
Второ успевањето на Каталонија дава правна легитимност на создавање на трета држава а тоа е Илирида во Макеоднија, а воедно и се дава потполона правна легалност на независноста на Косово.
Или просто кажано : Независна Каталонија = Победа на Албанците.

Во продолжение за уште една споредба а тоа е Каталонците со Македонците.Исто така сосема погрешна.Каталонците никогаш не воделе вооружена борба за својата независност, колку и да звучи како излишна фраза, независност се добива со леење на крв а не мастило.
Македонците дадоа премногу жртви и учествуваа во многу воени конфликти за да добијат своја независност.Па нема да е погрешно ако се дојде до заклучок дека Каталонците и не заслужуваат своја држава.

Токму поради овие причини и пред се поради опасноста  со која и самите се  соочуваме од сеператизмот во Западна и Северна Македонија, треба да дадеме целосна поддршка на целовита и унитарна Шпанија.

Борба

Секој од нас одбира свој пат по кој ќе се движи во животот, пат кој би требало да го следи верно до крај, животен пат по кој треба верно да одиш без ниту во еден момент да се поколебаш.

Човекот како битие треба да се бори, бидејќи токму преку таа борба тој се гради себеси како личност и живо битие.Ако човекот нема своја борба, нема свој зацртан животен пат, своја цел, тогаш тој е жив мртовец.

Кога ќе тргнеш по својот пат најчесто ти тргнуваш со група на луѓе со кој имате исти мислења, исти погледи и сфаќања, иста завршна цел.

Сепак не секој од нив останува доследен на својот пат, доследен на својот идеал и борба, па често го напуштаат својот пат при одредена кривина, целосно или делумно ја изменуваат крајната цел.

Кога ќе видите дека сите го напуштаат вашиот пат и вие останувате сам, тогаш воопшто не се поколебувајте и не одете по останатите, не следете каде одат луѓето туку следи го до крај својот идеал, бидејќи идеалот е над се.

Борбата до крај за тоа што го сметаш за свето и вредно вреди повеќе од секој поединец, од секоја група во која си бил дел, бидејќи доколку таа група вредела ќе била доследна на идеалот и никогаш немала да го смени или издаде својот идеал.

Идеалистот е човек кој има гордост, за кого зборот ЧЕСТ не е само збор празен во речникот, туку е основен животен принцип кој нема да го извалка во ниту една прилика, без разлика колку е очаен и во тешка положба.

Одењето по трнливиот пат и болката која може да ја почувствуваш дур одиш до крајната цел, не треба да те поколебат, напротив да те мотивираат, бидејќи ако ја победиш оваа болка, предаството, разочарувањето и горчината од можните порази само ја надоградуваат твојата личност и те прават повреден и посилен.

Челичење на твојот карактер по сите разочарувања и порази се всушност најголемата победа која може да ја извојуваш, победа еднаква на достигнување на крајната цел која си ја зацртал во својот живот, бидејќи само со челичење на карактерот ти стануваш подобар и похрабар борец во борбата наречена живот.

Секој сам го одбира својот пат, а ние кои го одбравме патот на очајната љубов мора да го изодиме до крај, непоколебливи и достојни на светиот идеал, храбри и непоколебливи воини на една идеја, идеја за која вреди  да се положи и својот живот.

Бидејќи нашите знамиња се црни како смрт, нашата душа е бела како светлина, а нашата одмазда е нивниот кошмар.