Слобода за Томи Робинсон

Слободата на говорот и правото да ја кажуваме вистината полека но сигурно ќе ни бидат забранети, а  нивното јавно кажување ќе доведе до затворски казни.

Ваков е и случајот со англискиот новинар и активист Томи Робинсон.

Томи веќе подолго време е трн во око на вледеачките елити во Велика Британија, а со неговите активности го прават омразен помеѓу исламската заедница во ВБ која се повикува на шеријатското право.
Тој е бил цел на повеќе напади чија што цел беа да го отстранат од политиката но и да му нанесат тешки повреди па се до смрт.

Не можејќи да се соочат со фактот дека како новинар Томи Робинсон ја кажува вистината за нештата кои властите не сакат да се знае, тој беше постојано на мета на mainstream медиумите, а самиот знаејќи за тоа што му спремаат пред неколку месеци излезе со видео порака

Во текот на неговите активности како новинар тој присуствува на едно судење кое се одвива зад затворени врати, каде што тој надвор од судот ја очекува пресудата за 29 педофили во голем педофилски скандал, притоа објавувајќи основни информации за судењето што се објавени и на други медиуми.

Ова беше повод тој да биде уапсен и само за неколку часа  рекордно осуден на затворска казна од 13 месеци, остварувајќи го рекордот во Британското правосудство за најбрзо осуден.

Пресудата всушност може и да се нарече и смртна казна, бидејќи повеќе е од јасно дека сите муслимани ширум затворите во Британија, кои се во мнозинство, ќе направат се што е во нивна моќ да го убијат на Томи  како освета за неговата борба против радикалниот ислам.

Ваквата пресуда не остана незабележена во Велика Британија, па илјадници поддржувачи на работата на Томи веќе протестираат против оваа одлука, веќе се собират потписи на иницијативи во знак на поддршка, а вакви протести има ширум светот пред амбасадите на Велика Британија.

Пред не повеќе од месец дена во Лондон се оддржа митинг за Слобода на говорот, во кој свој говор имаше и самиот Томи, кој можете да го погледнете во следното видео.

Правото да ја кажеме вистината и слободата на говорот се нападнати се со цел да се угоди на одреденa група на малцинства на кои тоа не им одговара, а тоа мора да запре.

ПОДДРШКА ЗА ТОМИ ОД  МАКЕДОНИЈА !

FREE TOMMY !

Зарем вие се нарекувате ВМРО ?

Пред неколку денови беше за југословените познатиот ден на младоста, 25 Мај, ден на штефетата и на плачење како се живеело некогаш убаво крадејќи и уништувајќи ги способните, кога самиот ти си неспособен и некадарен.

На и тоа не е главната комедија , главната комедија ни доаѓа од Куманово.

Национално свесни и едуцирани Македонци го срушиле спомен обележјето на диктаторот Јосип Броз Тито, нешто што требаше да го направи самата држава многу одамна.
Секако дека вакви акции многу радуват и како што напишав во текстот порано редно е тие да се организирани како целина, а не поедини акции на поединци, но пак да се вратиме на темата.

Од многу места реакција против оваа акција, но една навистина не насмеа на сите до солзи, а тоа е реакцијта на ОК ВМРО ДПМНЕ - Куманово.

Дали е можно луѓе кои го носат тоа свето име ВМРО , да бранат спомен обележје на Тито ?
Дали овие луѓе знаат што направи Тито на видните кумановски вмровци, луѓе кои беа учесници во Илиденско-преобреженското востание, луѓе кои со својата храброст го прославија Куманово ?
Дали чуле за Крсто Лазаров ?
Дали знаете дека кумоновските вмровци се бореа без капка страв токму против партизанските банди на Тито, а кумановската контрачета беше една од најхрабрите ?
Дали знаете дека е убиен од комунистите од што се плашеле од него, па го осудиле посмртно на смрт ?
Повеќе за самиот војвода на линкот Крсто Лазаров .


Далеку сте вие од ВМРО и доста го злоупотребувате тоа име.Можеби ако сте  потомци на едни други бандити што сакаа да го узорпираат тоа име па лошо поминаа (ВМРО(Обединета)).

Ова е уште еден доказ за тоа што го зборував, дека имаме тотално неедуцирани политички раководници , кои не знаат ништо за својата идеологија, не знаат историја, немаат познавање за сопствените херои и непријатели.

Ваквото бламирање и гнасење на името ВМРО е срамно без разлика од кој доаѓа  и редно е оваа партија или да се распушти, да го промени името, или да направи сопствен тест на членовите за познавање на историја и идеологија, па после тоа да останат само прави вмровци , а тие се малумина, на жал.

И за крај уште еден голем поздрав и респект за кумановците кои ја извршија оваа акција и нека се множат !

Бајракот на слободата

Полека но сигурно доаѓа летото, кое ќе биде и тоа како врело и на политички план, ќе се случуваат разни настани во кои од многу ќе зависи иднината на постоењето на Македонија.

Како што видовме на ТВ дуелот, двете партии се тотално исти, не дека тоа не го знаевме, но сега се увиде дека се тотално безидејни и дека освен обвинувања едни кон други, немат ништо што да понудат.

Кога веќе тоа е познато, многу важно e eкипирањето и делувањето на свесните  македонски патриоти и родољубци, кои повеќе не може да бидат пасивни односно мора да се обединат во свето јато.

Црвено-црниот бајрак на слободата е тој под кој ќе треба да се обединиме сите  и да делуваме заедно и обединети, без разлика на нашите разлики, сите ние имаме еден заеднички мотив кој не обединува повеќе од се, а тоа е Македонија.

Илинденска Македонија

Сите очекувавме и бевме свесни дека оваа Влада по секоја цена ќе го реши спорот за името, но тоа очекувавме да биде со географска одредница а никако со име од нашата славна историја како Илинденска Македонија.

Самиот предлог искрено ме изненади , вчудоневиди , а воедно ме стави во тесно, бидејќи ниту очекувавме ваква бомба, а секако дека кон ваквото нешто реагираме со измешани чувства, од една страна ова е позитивен предлог, но од друга страна тука е сомнежот за неговата искреност и што тој всушност ќе значи на крај.

Оваа Македонија која денес ја имаме е навистина Илинденска Македонија, создадена од борбата на нашите илинденци и нивната саможртва, но колку тоа треба да е и официално име на државата, е вистинското прашање кое некако тешко да го пронајдам како одговор.

Самите преговори и барање на компромис се на некој начин пораз, бидејќи секако и двете страни на масата ќе направат според нивен поглед бар еден предавнички чин.

Македонија не би требала да го смени своето име поради тоа што Грција сака да  има монопол над името Макеоднија, нешто за која таа нема никакво право ниту историски ниту правно.

Друг проблем на погрешно дефинирање на проблемот е дека нашето име е Република Македонија, кога тоа не е така.
Нашето име е Македонија, додека Република е државното уредување, кое е од минлив карактер, бевме Социјалистичка Република, Народна Република, сега сме само Република, што не значи утре нема да сме Кралство или друг вид на државно уредување кое со себе ќе донесе и нов назив на државата чие што име е Македонија.

Значи не е проблемот во називот Република Македонија кој историски лесно се увидува дека е од минлив карактер, туку проблемот е исклучиво во името Македонија.

Ете тоа ќе го посочам со примерет Република Илиденска Македонија и Илиденска Македонија.

Во првиот случај името на државата е Илиденска Македонија, додека во вториот случај е Македонија, додека Илинденска е државно уредување дека Македонија се уредува според политички прописи и прогласи од Крушевската република и Илинденското востание.

Затоа и самото име Илинденска Македонија за мене е прифатливо и соодветно без префиксот Репбулика во самото име, но на тоа никако нема да се согласат Грците.


За името Република Илиденска Македонија е сигурно подобра и попатриотска опција отколку сегашното навредливо име ПЈРМ, поранешна југословенска Република Македонија.


Сега останува да видиме што ќе ни се понуди на референдум (доколку го има) како конечно решение на спорот за името и дали тој ќе биде прифатлив или понижувачки.

Чија победа ние славиме ?

Денес е 9 Мај и некако сите се преокупирани со прослава на некаква победа над фашизмот, ден кој нема никаква поврзаност со вистината, бидејќи како прво ниту Германија беше фашистичка земја туку националсоцијалистичка.
Самата идеологија фашизам е жива до тој степен што од по 1945 таа никогаш не била пожива и поактуелна, вистината не може да ја победиш, може само да ја криеш додека таа не излезе на виделина.

Сепак кај нас овој ден се славеше со големи прослави, иако и самите не знаат што навистина добивме од така наречените победници, односно што тие ни донесоа на нас.

Како прво тие донесоа пустош и убивања по Македонија, само за Крвавото Коледе се убиени повеќе Македонци отколку во цел период 1941-1944 година.
Во Егејска Македонија бомбардираа со напал бомби , додека "ослободителите" ја затворија границата со што ги оставија Македонците како топовско месо за тестирање на нивните биолошки оружја.

По 1945 година победниците кои ги славиме ги затоворија по затвори и убија во нив сите учесници во ослободителните борби, движења и востанија на Македонија, извршувајќи прав егзодус.
Цела напредна младина која не се согласуваше со едноумието беше убивана, затварана и носена на Голи Оток.

Добитокот кој го имаа македонските сточари беше преполовен, со закон дека козите се штетни по природата тие беа присилно одземени и однесени во Словенија.

И да не продолжам повеќе, јасно е дека Македонија е најголемиот губитник во Европа од  "победата " на денот 9 Мај.


Тоа што повеќе нас треба да не поврзува со овој ден е терористичкиот напад во кумановската населба Диво Несеље и обидот на албански екстремисти и сеператисти да започнат војна во Македонија, војна со големи крвопролевање и оделување на териотрии од Македонија.

9 Мај треба да биде посветен ден на сите 8 бранители кои со својот живот ја платија нашата слобода, сигурност, кои не задолжија да ја чуваме нашата татковина Македонија.

Сепак тие речиси и да не беа споменати во присилувањето да се заборави овој настан, за градење на некаков си соживот со сеператистите, а за тоа многу добро служи денот на "победа" над фашизмот или денот на Европа.

Затоа 9 Мај е денот кој го посветуваме на нашите бранители кои храбро се бореа за родината и го положија својот живот на нејзиниот олтар.

Слава им !

Ден на храброста - парада

6 Мај е православниот празник  Ѓурѓовден, кој исто така воедно е  и ден на храброста.
Во чест на овој празник во соседна Бугарија се оддржува секоја година, воена парада, а самиот ден е прогласен за национален празник на нивната армија.

Сепак тоа и не е толку важно колку што е за одвојување фактот дека за прв пат во модерната историја АРМ ќе учествува на оваа парада, со што почнуваат да се враќа поврзаноста воена помеѓу Македонија и Бугарија како што постоела за време на Првата светска војна.

Да не заборавиме најголемата воена формација составена од Македонци е Македонско-Одринското опоплчение (МООП), во рамки на Бугарската Армија која се бори за ослободување на Македонија.

Исто така многу малце се споменува фактот дека токму Бугарија прва ја призна Македонија, а во времињата кога српско-шовинистичката машинерија сакаше да го сопре прогласувањето на независност на Македонија, токму Бугарија и нејзината армија беа гарантот дека со влез на српските војски  против Македонија, Бугарија ќе и објави војна на Југославија.

Денес ваквите поврзувања помеѓу Македонија и Бугарија се многу значајни, бидејќи мора да имаш сосед пријател во ситуација кога друг сосед и големо внатрешно малцинство сакат да ја поделат Македонија на два дела.
Самата понуда на Бугарија воено на учествува на страната на Македонија во било каков воен конфликт доколку тоа е потребно, ќе ги направи малку повеќе да размислат сите оние кои сакат да ја повторат 2001, но воедно ја остава цела одговорност за зачувување на Македонија само во раце на Македонците и нивната способност на менаџираат и водат држава.

Сите комунистички медиуми на секој начин сакаат да го оцрнат овој настан и АРМ, бидејќи тие сеуште живеаат во 1949 година, и иако не постојат повеќе Голи Оток, партиските директиви, сепатк тие сеуште се плашат од нив, живеат според нивните приципи по кои  Македонија треба  да биде изолирана и затворена земја, која ќе биде лесен плен на сите нејзини противници, отпад и најзаостаната на Балканот.

Обновувањето на историските врски на двете армии кои во минатото војувале рамо до рамо, заедничките интереси и цели, засилени со взаемна почит и прифаќање на сегашните состојби и на историското минато , ќе продолжат да градат силни врски на пријателство и братство помеѓу Македонија и Бугарија која е природна потреба за двете земји, еднаш засекогаш да расчистат и да го победат комунистичкото зло кое сакаше да не раздели и од нас  се обиде и сеуште сака да направи најголеми непријатели.

Политикански коалиции

Одамна ние познато дека ние како Македонија немаме политичка сцена какоо што доликува, со исклучок на некој помали политички организации кои речиси и се незабележителни , меѓу кои и мојата организација од која јас сум дел , Револт.

Но затоа имаме јака политиканска сцена, која ги завзема сите пори на општеството.

За тие што не знаат (доколку ги има) политиканство претставува влез во политичко делување каде што се влегува да се задоволат одредени лични каприци а не да се оствари идеолошко делување и примена на политички вредности кои би го промениле и унапредиле општеството.

Во нивните обвинувања , прес конференции насочени кон нивниот противник, нема реален став, туку само напад кон противникот кој им се испречува кон остварувањето на нивните замислени цели.

Таков  е и случајот  со СДСМ-СПМ, кои цело време се напаѓаа и беа на воена нога, си изнакажаа разни навреди, едните на другите ги прогласија за предавници, другите за криминалци и учесници во режимот кој ја ограбил Македонија, па сетоа тоа се заборави и сега се коалициони партнери.

Ваквото политиканство уште еднаш докажува дека гласањето за големите партии и без активно приклучување на нови политички проекти кои ќе се борат против нив, Македонија ќе биде заглавена во лавиринтот  на политички и бизнис интереси на одредена групација на луѓе, кои немаат ништо замислено за тоа како да ја унапредат и збогатат Македонија, туку како да се унапредат и збогатат самите себе.

Искрено се надевам дека конечно во Македонија ова лето, младата формација на луѓе со здрав памет, идеи и желба за борба, ќе го промени политичкото сивило на нашава политичка сцена и со активност ќе го разбуди македонскиот заспан народ, спасувајќи ја Македонија од политиканските канџи.

Скараџиски народ

Македонецот е човек, кој за скара душа дава, скарата му е најважниот сегмент во животот, и не дај боже да му кажеш дека тој и тој ден не треба да прави скара, гадно ќе наебеш.

Напишав веќе за скарата посветена во сред пости за очекувањето на раѓањето на спасителот Исус, а сега е оваа мајската скара ,оваа за  јулијанската нова година ја скокам, таа е сосема небитна.

Е кога ќе му кажеш дека тогаш не се прави скара, дека верата не дозволува јадење месо за време на најстрогите пости, посебно на најстрогиот ден од постот, кога ќе му кажеш дека 1 Мај е комунистичка подвола која се слави или со протест или не се одбележува тој ден воопшто, ауф, како мајката да си му ја фатил и да си му ја заклал пред негови очи.
Тој бес во очи, таа жар која посегнува по тебе со желба дури да те убие, е толку силна, што просто си велиш, да ја имаше оваа жар Македонецот таму кај што треба сите ќе наебаа, ама не таму е кукавица, ма сосема небитно.


Кога само Македонецот би реагирал така болно, така остро, така жестоко против УЧК и политичарите, како што реагира кога ќе го "фатиш" за голтката за алкохол и скара, државата ќе беше сосема поинаква и поразлична од тоа што е денес.

Ни кучето кое се прехранува со месо, да му го скратиш месото нема толку болно да реагира како Македонецот, до тој степен што кучето нема ни да дозволи да му ја погазиш честа за парче месо, како што Македонецот си ја погазува за време на "скараџиските празници", кои само тој ги има у својата глава, со поводи кои немаат апсолутно допирна точка со скарата.


Лесно може да се владее овој народ, само дај му денови за скара, субвенции за месо и ќумур, нека јаде, нека ждере, додека ти мамето му ебеш и го крадеш. Бесплатен совет е ова до нашвие политичари, ако сакат да бидат славени како властодржци, ем да крадат.


Но шала(вистина) на страна, оваа опсесија и болест е причината поради која што ние сме до ова дереџе, до тоа да ја губиме државата и верата.

Наместо да си ја празнува верата, наместо да се бори за своето право, Македонецот бега од двете, и ја чади скарата, јадејќи, пиејќи, глумејќи верник и работник, а не е ниту едното ниту другото.

Зошто сме робови на ќумурот и скарата, толку ли нема денови во годината во која може да се собереш со пријателите и да уживаш во добра скара и пиво, до толку ли нема сенс дека не секој ден и не секој празник е празник кој е посветен на алкохолизирање и јадење до бесвест.

Научени сме биле од оние и овие,дека така треба, да но тие не научиле погрешно и нешто што ни штети, зошто тоа да не го смениме, зошто да не научиме нешто што е корисно и што ќе не унапреди како општество, а со тоа и самите себе, наместо да сме робови на нашите ниски страсти за ќебап и колбас.

Дали немате грам достоинство и гордост во вашето битие кое вели доста правам циркузант од себе, дај кога сакам да бидам верник да бидам достоинствен во тоа, и дај ако веќе сакам да славам некој празник да го славам како што му доликува, а не да му измислувам друго значење.

Дај да ја фрлам скарата на ден, за да се изборам за подобро утре за мене и мојата фамилија, за моите пријатели за мојата државата.

Дај да расчитам со оние кои ме учеле дека Мај е ден за пикник, со оние кои 5 Јануари ден сред пости ме учеле да палам пагански огани, да согледам дека ме учеле погрешно, да ставам крај на тие учења кои од мене направија будала , идиот и роб, да не ги повторуваат овие погрешни учења моите деца и наследници, тие да научат како што треба, како што доликува.

Е доколку го направеше Македонецот ова, во каква просперитетна, силна и достоинствена Македонија ќе живеевме, па дали воопшто ќе требаше воопшто да пишам вакви текстови со ваква соддржина.

Кога еднаш-засекогаш Македонецот ќе ја избере борбата пред неговиот стомак, е тогаш ќе почнеме да градиме и ќе имаме држава.

1 Мај

Први Мај сам по себе е празник на работнички права, но всушност е еден празник кој е голема подвала на комунистите , поточно на нивната втора интернационала, искористувајќи протест на работници во Чикаго, да го искористат како плодно тло за нивно идеолошко издигнување и ширање, иако самите тие како идеологија немале никаква поврзаност со протестите на кои се повикуваат.

Така наметнувајќи го овој настан и протест како идеално тло за оправдување на својата меѓукласна борба, всушност тие цела своја идеологија ја изградија на настан кој нема никаква поврзаност со нив, сепак и покрај тоа што се работи за комунистичка подвала, сепак 1 Мај е одбележуван и од страна на националните синдикати, кои се повикуваат на националната борба и работничките права ги гледат како дел од националното издигнување, а не како причина за меѓукласна борба во општеството.

Вакви национални маршеви се оддржуваат во Италија , Германија и други земји.

Тоа што веќе е јасно дека без разлика кои се мотивите за 1 Мај, кога веќе е тој денот за борба за работничките права, тој треба да се искористи за тоа, а воедно и со истакнување на вистинските проблеми со кои се соочува работничката класа како дел од нацијата, да се искорени пропагандната црвена машинерија во нивната злоупотреба на работниците.

Затоа начинот на прослава на 1 Мај, сигурно не е со тони скара или алкохол, но и на жал поради отсуството на национален синдикат, не е ниту на маршевите со кои се дава поддршка на црвените кмери.

Од овие причини многу значајно е конечно организирање на националните сили во Македонија, кои ќе се издигнат на сериозно ниво на организација, ќе формираат национален синдикат и на вистински начин ќе се борат за работничките права како дел од големата борба за силна, здрава и напредна нација.