Илинденско-преображенско востание

На 20 Јули 1903 година, ден Илинден (свети Илија) камбанариите ги удриле своите ѕвона за големиот празник Св. Илија, набрзо одекнувањето на камбаните било проследено со крик на "Ура" и звукот на Манлихерите, звук кој сеуште одекнува во ушите на народот во Македонија и Бугарија.
Со тоа започнува славното востание, кое на жал има трагичен крај.
Во битолкиот округ има 150 судири, во кои загинуваат 746 четници, а во Солунско 38 судири со 109 загинати четници, а во Скопско 15 судири и 93 убиени, и во Одринско 36 судири и 56 убиени четници и стотици мирни жители.

Жртви и загуби
според ВМОРО:
Воени:
994 востаници ранети или убиени
Цивилни:
4694 убиени
3122 силувани жени и девојчиња
176 отвлечени жени и девојчиња
12 440 опожарени куќи
70 835 обездомени

Жртви на Турците
Воени:
5328 аскер убитени или ранети

                                       (знаме посветено на востанието, испишан датумот 20 Јули)

ВЕЧНА СЛАВА НА СИТЕ КОИ ГО ПОЛОЖИЈА СВОЈОТ ЖИВОТ ВО БОРБАТА ЗА ОСЛОБОДУВАЊЕ НА МАКЕДОНИЈА И ОДРИНСКО !

На ножот

Битката на Ножот.

Е најголемата битка со најголемо крвопролевање после Илинденско - Преображенското востание од 1903 година, предводена од четничкиот институт на Внатрешната Македоно Одринска Револуционерна Организација за целиот период на постоењето на Организацијата. Битката се одиграла на 14 јули 1907 година околу врвот Ножот во близина на селото Ракле, Прилепско, а фотографиите и расказите за битката сведочат за храброста, упорноста и пожртвуваноста на јунаците од ВМОРО, со трепет и неверување се пренесуваат по целиот свет.

По Илинденско - Преображенското востание српската и грчката вооружена пропаганда во Македонија се зајакнуваат. На Рилскиот конгрес на ВМОРО кој се одржал во септември 1905 година се донесува одлука да им се даде решителен отпор. Од средината на месец мај 1907 година четата на Тане Николов го обиколува Поречието и Азот, а од месец јуни се приклучува и 50 члената чета на Михаил Чаков и 30 члената костурска чета на Христо Цветков.

Кон четата на Тане Николов се приклучува и прилепскиот околиски војвода и член на окружниот комитет Петар Ацев. Кон нив се насочуваат и четите на Иван Наумов и прилепско реонска чета на чело со Мирчо Најденов. Во регионот се концентрират: над 150 четници кои што се вратиле во последните два месеца од Бугарија, околу 45 четници од локалните окружни и реонски чети, како и чети во поголемиот дел кои влегле претходната година во Османската империја и по одлука на Организацијата биле оставени за борба против странските пропаганди и речиси 150 лица селска милиција, етапно подготвени од околните села. Основна цел на здружената чета под водство на Тане Николов е чистење на селата во планината Бабуна од србомански шпиони и крајно уништување на српската пропаганда. Србоманите испраќаат агенти во Битола, Прилеп, Тиквеш, Велес, Воден, Лерин за да ги предадат на турските власти четите во селото Никодин. По 10 јули турските војници се распоредуваат по целиот овој регион.

Се донесува решение здружената чета да се подели на неколку помали чети, кои треба да заземаат позиции околу Никодин. Распределбата станува вака: едно одделение од 40 лица зазема позиција над самото село; друго со број од 100 лица да го сочинува главиот дел од четнички сили и да се распредели на падините меѓу село Никодин и село Попадија; третиот одред од 45 лица, кои се состојат од костурската чета (30 лица) на чело со Христо Цветков и четници од четите на Михаил Чаков и Мирчо Најдов зазема позиција на над село Ракле; други две групи (од 8 лица) четници на чело со локалните војводи Секула Ораовдолски и Вељко Попадијски се сместуваат под врвот Јасенова глава, како тие треба да го чуваат патот меѓу село Никодин и село Владиловци; последната група се состои од четите на Тане Николов и Петар Ацев, заедно со милицијата ја зазема висината Попадијските чукари. На 13 јули војводите се собираат на совет и покрај одлуката на прилепскиот градски окружен комитет четите да се повлечат, војводите одбиваат и се подготвуваат за отпор кон турскиот аскер. Петко Којчев од Панаѓуриште, Најден Арсов од село Папрадишта и сите други четници одбиваат да го напуштат врвот Ножот покрај тешкотијата на позицијата која ја заземаат, војводите откажуваат и се приготвуваат за отпор кон турскиот аскер. Атанас Попов от село Шестеово, Трендафил Думбалаков, Петко Којчев от Панаѓуриште, Најдо Арсов от село Папрадишта и сите останати четници откажуваат да го напуштат врвот Ножот.

Утрото на 14 јули турски аскер се насочува кон врвот Ножот со цел да ги опколат герилците, а друга група турски војници од исток отвораат оган во главната четничка команда. Четниците лоцирани на Ножот исто отвораат стрелба на надојдениот аскер. 18 четници се искачуваат и ја заземаат североисточната падина на самиот врв. Нивната позиција сепак не им дозволува да гледаат што се случува на останатите падини. Турските делови почнуваат да заземаат позиции околу самиот врв и да го опкружуваат. Војводата Мирче Најденов ја одбива турската чета напред кон падините Пештера, како позицијата на неговата чета станува команден пункт на зборот од чети под раководство на Тане Николов. Кон него се препраќаат турски војници од Тиквеш и Велес. Четата на Иван Наумов ги пресретнува Турците пред ридот Ножот, како одделот на Тодор Дочев, Никола Булгуров, Благој Каратанасов го одбиваат турскиот налет кон врв Јасенова глава, каде што се заштитуваат четниците на патот меѓу селата Никодин и Владиловци. До пладне Турците го опсадуваат регионот, пристигнуваат нови турски единици на чело со Енвер бег. Турска чета ги нападнува останатите отцепени 18 младинци на североисточната падина, притиснати и од исток од аскер, сите храбро паѓаат. Турците завземаат уште еден рид, што ја отвора можноста за тилов напад на Ножот. Група четниците се самоубиваат со револвери, а последните лежат врз останатите неколку бомби. Четата на врв Јасенова глава ги одбива налетите од кај село Смиловци и се повлекува. Четите на Михаил Чаков и Вељко Апостолов - Попадијски се повлекуваат по Попадијската река во насока на село Подлес. Со паѓањето на ноќта четите ќе се повлечат и турските војници им ги губат трагите. Во следните неколку дена аскерот ги осакатува и убива неколкуте изгубени и повредени четници.

Вкупниот број на загинатите комити во реонот на планината Ножот е 67. 45 од нив загинуваат на самиот врв, други 10 четници биле убиени во подножјето на планината Јасенова глава, 6 луѓе паѓаат при повлекувањето од врвот, 1 четник е застрелан на Мирчовата позиција, 4 четници се опколени во плевник - двајцата се застрелани, а другите двајца (повредени од претходниот ден) се изгорени живи, еден фатен четник е обесен по два дена во Велес.

Откако Ножот бил завземен, Турците почнале да се изживуваат врз загинатите комити, но по наредба на Енвер бег тоа било сопрено. Тој наредил храбрите револуционери да бидат достојно закопани. Телата на комитите биле закопани во близина на врвот од страна на локалните селани. Но, поради каменистата почва и недостатокот на земја, тие биле затрупани со камења, и долго време потоа делови од нивните тела биле разнесувани наоколу од диви животни.
превземено од Свобода или Смърть

Национална Борба - Крвта стои на ножот

Либерални талибани

Овие денови некако сме сведоци на ситуација во која насилно одредени групации сакат да промовират ЛГБТ(П) правата и да ги наметнат како дел од нашата култура и секојдневие.
ЛГБТ(П) лицата имале право да стапат во брак и да посвојуват деца, а исто така секој кој бил против нив е назаден и плеада на други несоодветни термини наменети за лицата кои се залагаат за правите вредности.

Начинот на кој тие сакат да ги пренесат нивните вредности е ист талибански, наметнување на етикети на сите кои се против нивните мислења, и со желба за нивно исчезнување (толкувајте го ова како сакате ) од земјината топка.

Лудилото оди таму што плукнаа по луѓе кои објавуваат религиски цигати, обвинувајќи ги религиозните лидери дека се хомофоби, религиозните луѓе назадни, а марксистите отидоа до таму да барат забрана за религијата, со нивната позната Религијата е опиум за народот.

На овој начин тие сакаат да навлезат во најдлабоката интима на човекот, а тоа е неговото право за религиозна слобода.Религијата е еден од основните столбови во човековиот живот, која влијае врз неговото позитивно поведение и желба за знаење, нешто што го немаат болните лица од ЛГБТ(П).

Секој што до вчера ќе кажеше збор против исламот, беше ставен на столбот на страмот од истите Либерали, а сега кога се работи за нивните другарчиња и за нив самите како ЛГБТ(П) тогаш исламот е религија на злото.

Дали ќе се промовира фактот дека во ЛГБТ(П) браковите може да стапат педофили кои ќе посвојуваат деца за да ги задоволат своите сексуални страсти ?
Како на малите деца ќе им се објасни начинот на кој настанува човечко битие, а во исто време тој дома има тато и тато или мама и мама ?

Слободата на говорот со која им е полна устата е да имаш право да размислуваш различно, а дел од тоа различно размислување е да го поддржиш здравото семејство, кое е нормално и традиционално, а не богохулието и болеста наречена ЛГБТ(П).

Ниту едно медицинско истражување не можело до сега да го демантира јасниот факт а тоа дека ЛГБТ(П) е болест.

И да либерали молчете, само тогаш сте паметни !

Принципот - Верност

Бидете верни на вашите принципи,бидете верни на вашите дела и на вашата судбина. Не предавајте го својот избор, не ја измамувајте својата сопруга, дури и ако таа дури и не знае за тоа, сетете се дека е ваша сакана. Помогнете му на својот брат и пријател, сетете се, што чувствувавте кога сте биле предадени? Никогаш не забивај нож во грбот на оној кој ти верува. Бидете верни на вашата кауза, што и да се случи и каде и да сте, затоа што вистината ќе триумфира.
МОЈАТА ЧЕСТ Е ВЕРНОСТ

превземено Трезна Младина

Габриелe Д' Анунцио

Габриеле Д' Анунцио (роден 12 Март 1863 во Пескара - починал 1 Март 1938 во Гардоне Ривиера) е италијански поет, драматург, авантурист и политичар.Бил еден од најзначајните членови на иредентистичкото движење и еден од основачите на италијанскиот фашизам.

Д' Анунцио е најпознат како идеолошки зачетник на италијанскиот фашизам.Неговите отворени политички гледишта се јавуваат со создавањето на уставот на Слободната Држава Ријека кој го изработил во соработка со Алцестеом де Амбрисом.

Де Амбрис е лидер на група италијански моропловци кои ќе подигнат востание и се стават себеси во служба на Д' Анунцио со своите бродови.Уставот се темели на корпоритивна држава, со девет корпорации кои представуваат различни економски гранки (работници, работодавци, службеници) и деседа која треба да е представена од "надмоќни" луѓе (поети, јунаци).Уставот исто така ја прогласило музиката како еден од темелите на државата.

По полекувњето од Ријека, Д' Ануцио се  повлекува во својот дом на езерото Гарда и таму го поминува остатокот од својот живот пишувајќи и држејќи говори.Иако е Д' Анунцио имал јако влијание на идеологијата на Бенито Мусолини , тој сам никогаш не бил директно вмешан во владата, бидејќи бил привремено онеспособен по обидот за негово убиство.
Пред маршот на Рим, непозната личност го турнува Д' Анунцио преку прозор.Тој го приживува падот , но е тешко повреден и не е потполно опоравен пред нда е Мусолини именуван за премиер на Италија.

Повеќето работи кои се поврзани со владеењето на Бенито Мусолини тој ги научил од Д' Анунцио,  и неговите методи на владење на Ријека, економијата и корпоративната држава, големите и емотивни јавни националистички говори, римскиот поздрав, реторичките прашања упатени кон толпата, следбеници во црни кошули, Аридти, дисциплинирани следбеници, окрутни одговори на сите несогласувања со власта.

Д' Аунцио ја поддржувал  фашистичката власт на Италија, и бил силен поддржувач на италијанскиот напад над Етиопија.

Сината дивизија

Сината дивизија ( шпански División Azul , германски  Blaue Division) или 250 пешадиска дивизија е воена формација составена од шпански доброволци кои се во состав на армијата на Германија на Источниот фронт за време на Втората светска војна.Иако Франциско Франко не ја вклучува Шпанија во Втората светска војна, тој дозволува доброволци да се присоединат кон германската армија со јасен и единствен услов : Да се борат само против болшевизмот на Источниот фронт, а не против западните Сојузници или населението на друга окупирана земја на Запад.
На тој начин Франко го запазувал мирот со западните сојузници, додека во исто време му се одолжува на Хитлер за помошта за време на граѓанската војна.
Шпанскиот министер Рамон Серано Суњер нуди предлог со кој ќе се формира доброволен корпус и во почетокот на Операцијата "Барбароса" Франко отпатува до Берлин со официален предлог за помош.На 24 Јуни 1941 година Хитлер го одборува учеството на шпански доброволци.

Во следните неколку недели се отварат пунктови за доброволци во речиси сите поголеми градови на Шпанија.
Исклучиво голем број доброволци доаѓаат од кадетите на офицерското училиште во Сарагоса.Првично шпанската власт има намера да испрати 4000 војници на фронтот, но наскоро ќе увидат дека има многу повеќе борци кои се желни да се формира цела дивизија, 18 104 вкупно од кој 2612 официери и 15 492 војници.
Половина од офицерите и подофицерите се професионални воени лица, многу од нив и ветерани од Граѓанската војна.Други се членови на Фалангата - шпанска фашистичка партија.

За командир е определен генерал Агустин Муњос Грандес.Поради фактот што војниците не може да користат официални шпански  воени униформи, за нив е определена симболична униформа, која се состои од црвени барети карлисти, панталони кои ги користела Шпанската Легија и сини кошули какви се носени од страна на Фалангистите - отука доаѓа и називнот Сина дивија.Овие униформи се свечени и се носат само до заминувањето на фронтот, каде што доброволците носат германски воени униформи, а на десната рака има знак во форма на штит со националните бои и пишува Шпанија.

(хиерархија на Сината дивизија)

Пристинување во Германија и обука

На 13 Јули 1941 година војниците од Мадрид со воз тргнуваат за Баварија за петседмично обучување.
Тука тие стануваат 250та германска пешадиска дивизија и првично се разделени на 4 пешадиски полка.Подоцна по стандарден модел на германските пешадиски војски, еден од полковите е разделен меѓу другите три, кои се именувани по три шпански градови а тоа се Валенсија, Барселона и Севиља од каде доаѓале најголемиот број на доброволци.Секој полк има три батањона со по четири чети.Дизвијата разполага со артилерсико оружје сочинето од три топови калибар 150мм, и една батерија тешки топови.Од доброволците  пилоти се формира Сината ескадрила (шпански Escuadrilla Azul) која користејќи ги германските авиони Масершмит 109 и Фоке-Вулф 190 запишува 156 воздушни победи.

На Источниот фронт ( Август-Октомври 1941)

По давањето на заклетва од страна на доброволците на Сината дивизија дека ќе се борат против болшевизмот  на 20 Август 1941 година Сината дивизија почнува со своето воено делување.
Таа првично влегува во формацијата на германската група на армија Центар која што напредува кон Москва.Така дивизијата тргнува со воз до Полска  од каде што треба како пешадија да помине 900 километри до Москва, низ градовите Гродно,Лидно (Белорусија) Вилнус (Литванија) Молдочено, Орша и Минск (Белорусија) од каде преку Смоленск ќе тргне на пат кон Москва.Додека се на пат за Смоленск на 26 Септември стигнува наредба со која Сината дивизија влегува во составот на германската група на армијата Север , која што напредува кон Ленинград.
Непознато останува зошто дивизијата мора да помине вакво растојание без транспорт.

Волховски фронт ( Октомври 1941- Август 1942)

Дивизијата е испратена на фронтот кај реката Волхов  блиску до Новгород.Дивизијата е задолжена за 50 километри од фронтот јужно и северно од Новгород , по должината на реките Волхов и езерото Илмен.

Ленинград  (Август 1942 - Октомври 1943)

Во Авугст 1942 година дивизијата е префрлена на југоисточниот сектор на блокадата на Ленинград, јужно од Нева, блиску до градовите Пушкин, Колпино , Икрасни Бор во реонот на реката Ижора.
Сината дивизија останува крај Леинград се до почетокот на февруари 1943 година, кога поднесува тешки загуби поради студ и борбите крај Икрасни Бор со советската 305 страклкова дивизија.Франко испраќа поддршка и продлжува со воена помош кон доброволците.Така со ротацијата на контигентите близу 45 000 Шпанци служат на Источниот фронт.
Доста  од нив се нагредени со шпански и германски воени одликувања, а дивизијата е единствената која има сопствен медал утврден од Хитлер.
По неуспехот на Германците при Ленинград ситуацијата се променува и повеќето германски сили се изпратени на Југ.Во тоа време за командир на дивизијата е назначен генерал Емилио Естебан Инфантес.

Расформирање на дивизијата

Со започнувањето на преговори помеѓу Франко и сојузниците кои почнуват на пролет, Франко донесува одлука и на 10 Октомври 1943 година дава наредба за распуштање на дивизијата.

Сина легија

Сепак и покрај наредбата од Франко за повлекување на шпанските доброволци, голем дел од шпанските доброволци сакат да останат и да ја продолжат битката на фронтот.

По согледувањето на ова Шпанија донесува одлука на 3 Ноември со која им нагласува на доброволците дека ако останат на фронтот ќе го изгубат шпанското државјанство.

Но покрај оваа одлука сепак 3000 шпански доброволци (повеќето Фалангисти) остануват на фронтот и ја формираат Сината легија (шпански Legión Azul)

Дел од доброволците влегуват во составот на  Вафен СС дивизијата, и други единици на германската војска.

Резултатите на Сината дивизија

И покрај тоа што се работело за мала формација на доброволци, тие покажеле голема храброст и биле еден од бедимета на германската војска на Источниот фронт.

Бројот на загуби на Сината дивизија е 4 954 убиени и 8 700 ранети.Освен тоа 372 војници се заробени од кој 286 од нив се во заробеништво до 2 Април 145 година кога се вратени во Шпанија.

 (споменик на членовите на Сината дивизија на Мадридските гробишта)

Фанатизмот со кој се бореле шпанските доброволци на Источниот фронт најмногу го потврдува бројот на одликувања а тоа се  2 Рицарски крста (едниот со дабови лисја)  2 златни крста, 138 Железни крста 1 степен, 2 359 Железни крста 2 степен, 2 216 крста за воени заслуги со мечеви.

             (војник на Сината дивизија со Железен крст од 1 степен за покажената храброст за тоа што избегал од руски логор)

Вечна слава на сите храбри шпански доброволци кои ги положија своите животи во храбрата и одлучна борба против болшевизмот.

ВМРО СДРМА

Единствен легитимен наследник на ВМРО - ВМРО СДРМА (Самостојна Демократска Република Македонија под Протекторат на Америка), таа е формирана во март 1946. Таа била Mакедоснка конспиративна младинска организација создадена на иницијатива и под водство на Глигор Крстески, со цел да се бори за отцепување на НР Македонија од Југославија, ослободување на неослободените делови и обединување.
До средината 1947 година, организацијата изградила организациска мрежа по систем на тројки, во Прилеп и во Прилепско. Организацијата пред крајот на 1947 година била разоткриена, а водечките личности биле уапсени и биле осудени. После апсењето во 1947 и судењето на дел од водството и основачите на ВМРО СДРМА се носи одлука да се промени додавката СДРМА бидејки СДРМА во себе го содржи збор ПРОТРЕКТОРАТ и заради тој збор комунистичката власт можела да ги прогласува за виновни. Наместо СДРМА на ВМРО му се додава ПРАВДА и името на паријата од 1948/9 е ВМРО ПРАВДА.

Превземено од Свобода или Смърть