И кога мислиш дека си сам

Една од најтешките работи со кој се соочуваме како освестени политички борци е чувството на осаменост во одредени моменти, поради тоа што во многумина oд нашата околина не може да не разберат и не сметат за радикални.

Секој од нас се соочува со тој проблем на почеток, освен доколку своето идеолошко воздигнување не го имал во своето друштво или средина на веќе изградени политички индивидуи што кај нас е многу ретко, речиси и неприсутвно во моментот, но во иднина тоа сме сигурни дека ќе го промениме.

Тоа што си единствен во средината кој е политички описменет не треба да биде хендикеп, ниту пак да се чувствуваш поради тоа како подреден, напротив, треба да те мотивира да се трудиш да ги освестиш твоите пријатели, роднини, да го подигнеш нивото на свеста во средината во која живееш, дека ако ти си политички писмен а тие неписмени, тогаш се тоа ќе биде залудно.

Многу посташно од тоа да си сам политички е да бидеш една обична нула, за тоа може да се угледаме на нашите политички протнивици, иако се во стадо и се многу, тие се една обична нула, празни индивидуи кои не знаат ништо, кои не размислуваат со своја глава, кои се борат по повик а не знаат зошто, се борат против капитализам а се најголеми корисници на капиталистички добра и.т.н.

Затоа воопшто не треба да се чуствуваме осамени по патот кој одиме, бидејќи не има многу кои сме тргнати и кои некаде попат, во исти организации ќе се сретнеме и заедно ќе формираме глутница на политички силни борци, храбри и посветени, борци кои како глутница ќе го нападнат стадото на неписмени политички пионери, стадото кое шири лаги наспроти вистината и ќе ги уништиме како што само чопорот знае и може.


Главите наши мора да бидат дигнати високо горе, да бидеме горди  со тоа што сме, свесни за нашето знаење но и одговорност во борбата , секогаш треба да бидеме издржливи, храбри и непоколебливи, и кога ќе помислиме дека сме сами треба само да се потсетиме дека дури и кога е сам, волкот е поопасен од стадото овци против кое се бори.