31 август 1924

На 31 август 1924 во атентат убиен е Тодор Александров.
Убиството е извршено кај селото  Лопово на Пирин планина.
Со ова Македонија го загуби својот најголем син, а ВМРО својот лидер.
Тодор Александров е човекот кој ја обновува на организацијата по Првата светска војна.Бил постојано активен , а и ги организирал упадите на четите на ВМРО од Пирин планина во Вардарска Македонија.
Вечна му слава !
Тодор Александров - лидерство какво што и е потребно на Македонија

Битката за Радуша

Битката за Радуша е серија на воени судири помеѓу македонските безбедносни сили, и албанските сеператисти и Косово (нивната (не)официална армија).Оваа битка е најжестоката за време на воениот конфликт во 2001, со голема победа за нашите безбедносни сили.
Првиот судир започнува на 20 јуни. Инцидентот се случува кога четворица полицајци од станицата во Радуша, за време на теренска патрола наидуваат на 40 терористи вкопани над селските гробишта, во подножјето на планината Жеден. Полицајците веднаш отвориле оган врз припадниците на ОНА кои во тоа време се одморале. Според извори од МВР во пукотницата бил убиен еден терорист, а еден бил ранет.
Терористите жестоко возвратиле на огнот, при што полициската патрола се повлекла од местото и повикала хеликоптерско засилување по радиоврска. Во 19.10 часот хеликоптерска единица на АРМ ги разбила терористите и ги принудила на повлекување.
Откако припадниците на ОНА биле натерани на повлекување, на местото каде што се случила престрелката се пронајдени неколку шатори. Според сознанија на полицијата, местото било користено како камп за обука, каде што припадниците на ОНА се обучувале, а потоа биле префрлани во кризните реони на Куманово и Тетово
Втората престрелка е три дена потоа на 23 јуни во близина на Радуша се случува еден од најдраматичните поединечни судири за време на воениот конгликт од 2001 година, кога патрола на македонската полиција при извршување на редовна контрола на граничниот појас е нападната од заседна поставена од припадници на ОНА. Полициската патрола е предводена од командирот на полициската станица во Радуша, Ацо Стојановски.

Терористите испукуваат ракета од РПГ рачен фрлач Зоља кон полициско возило Југо 55, која благодарение на брза реакција од страна на возачот Трпевски Зоран, удира во тркалото на возилото. Втората испукана граната се експлодира во багажникот на Југото, при што возачот и командирот Стојановски се исфрлени од возилото во амбисот према коритото на река Вардар, додека третиот полицаец од патролата, Киров Д., кој седел на задното седиште се здобил со изгореници во горниот дел на телото и од експолизјата бил фрлен на подот помеѓу седиштата.

Полицискиот командир Стојановски губи сознание, но се буди по неколку рафали испукани од позициите на ОНА кои полека се приближуваат кон автомобилот во којшто се наоѓа ранетиот Киров. Тој прво му ја преврзува отворената рана на полицаецот Трпевски, и потоа со автоматската пушка која ја има до себе се искачува до врвот на амбисот кон возилото. Кога лоцира од каде доаѓаат напаѓачите, почнува да пука кон нив. Откако испразнува два шаржера, Стојановски ползи кон изрешетаното возило, го извлекува Киров, двата други автомата, како и ранците со муниција и го носи кај другиот ранет полицаец. Од таа позиција Стојановски стрела од трите автомата кон терористите, не давајќи им да се доближат. По 40 минути доаѓаат оклопни возила на АРМ од караулата Радуша кои ги евакуираат полицајците кон полициската станица.


Главните судири започнуват помеѓу 10-13 август 2001.Тогаш група на припадници на ОНА заедно со КЗК (Косовски Зашитен Корпус, формирана по завршувањето на војната во Косово од силите на ОВК како (не)официална армија на Косово).

Во раните утрински часови на 10 Август 2001 година започнува офанзива на ОНА од територијата на Косово насочена врз реонот на Радуша. Офанзивата се случува за време на примирјето пред потпишувањето на Охридскиот договор. Првите борбени дејствија започнуваат во 20 часот вечерта со минофрлачки напад врз полициската станица во Радуша. Во станицата во тој момент се наоѓа само еден вод од триесет и пет полицајци. Во истото време биле нападнати и позициите на АРМ кај месноста Чашка. Терористите го извршиле нападот врз безбедносните сили од минофрлачки позициите во косовските села Кривеник и Горанци. Безбедносните сили возвратиле на огнот, и престрелката траела до 2 часот наутро. Еден час подоцна, ОНА почнува нов напад кој трае до 8 часот изутрината, и е одбиен од страна на припадниците на безбедносните сили. Во нападот, од шрапнели бил повреден еден војник кој се здобил со повреди во колкот и во раката.

Според информациите од Управата за безбедност и разузнавање нападот бил извршен од страна на 600 до 700 припадници на Косовскиот заштитен корпус, кој во текот на ноќта, од правецот на Кривеник на косовска територија, се префрлиле во Радуша. Според информации од Управата, планот за агресија од Косово врз секторот Радуша не се ограничувал само на тие дејствија, туку со ангажман на поголеми формации на КЗК било планирано да се заземе изворот Рашче и да се предизвика хуманитарна криза во главниот град на РМ

Во Министерството за внатрешни работи веднаш се прогласува мобилна состојба и утрото на 11 август 2001 итно во реонот на Радуша е испратена Единицата за специјални задачи "Тигaр". Специјалците имат задача да се пробијат до полициската станица и оттаму да ја извлечат загрозената единица, но заради силниот оган и веќе воспоставениот обрач од многубројниот противник тие се вкопуваат на позиции во непосредната близина на Радуша. Во меѓувреме, од утрото до околу 11 часот се засилува влегувањето на единици на КЗК по истиот правец од Косово.

Министерот за внатрешни работи и премиерот Љубчо Георгиевски веднаш побарале акција од Министерството за одбрана и армискиот врв, неопходни и вообичаени при едно вакво загрозување на територијалниот интегритет и суверенитет. Но во тој период на објавено примирје Председателот Трајковски, како врховен командант на Армијата бил концентриран на постигнувањето на политичко решение во преговорите, и не сакал да поведе акции кои би довеле до ескалација. Во тој момент не функционирала дури ниту специјалната воена линија меѓу премиерот и Генералштабот. Додека полициски функционери се обидуваат да издејствуваат акција на армијата, опкружените полицајци во Радуша биле препуштени сами на себе, соочени со повеќе од десет пати поброен непријател

Откако првите напади на ОНА се одбиени, следниот ден (11 август) терористите го започнуваат најсериозниот напад врз безбедносните сили во скопскиот регион. Колона од двесте терористи прво со минофрлачки, снајперски и автоматски оган ги нападнаѓа граничарите од караулата Радуша, лоцирана меѓу селата Кучково и Радуша. Паралелно со нападот врз караулата на АРМ почнува и нов напад на опколената полициска станица. Две колони на терористите ја напаѓаат полициската станица во Радуша - едната од правец на кампот за бегалци, а другата по долината на реката Вардар од месноста Висечки Мост, додека трета колона форсирала по должината на земјениот пат што води од Радуша кон границата со Косово. За време на жестоките борби е запален склад со нафта во касарната, а терористите се доближиле толку многу, што почнуваат да ја сечат мрежата од оградата на касарната. Македонските граничари ги одбиле сите напади во реонот на караулата, а очевидци тврдат дека виделе како терорисите повлекуваат тела на десетици мртви и ранети. На другите делови од боиштето полицајците исто така ги одбиле нападите.

                   (хероите кои ги одбранија позициите на Радуша)

Струмичките студенти

Струмичките студенти, пет на број беа ѕверски убиени од страна на комунистичката власт на 13 август 1951 година во подножјето на планината Беласица, од кога прво беа измачувани а потоа убиени со по два истрела еден во срце вториот меѓу очите, а Белев е со две прострелни рани во главата.

Струмица како град бил затекнат од новините кои ги носела со себе комунистичката власт, како што се забраната за борба за независна Македонија и присилната колективизација.

Тоа допринело до пројавување на голем бунт меѓу струмичани, бунтови кои ќе го привлечат вниманието и на ЦИА која постојано ги прати овие настани.

Струмичката гимназија станува центар на оваа борба на Струмичани против комунистичката власт.

Првичниот бунт започнува на 1 Мај 1946 година, кога голема група на струмички гимназијалци извршува акција на делење летоци низ Струмица со текст : Долу експонатите на србизмот Димитар Влахов, Лазар Колишевски, Михајло Апостолски и нивните другари ! Да живее духот на Гоце Делчев и Даме Груев.
Треба да се напомене дека во 1946 година ликот и делото на Гоце Делчев и Даме Груев сеуште биле спорни за тоа дали се позитивни или негативни историски личности.

Ваквиот настан ја алармира комунистичката власт во Струмица која почнува со серија на масовни апсења на струмички гимназијалци, нив 25, кои по серија испрашувања се однесени и на суд, каде што се осудени на затворски казни во Идризово.

Таткото на лидерот на оваа група Методија Калкашлиев е убиен без судење.

По завршувањето на казните струмичките гимназијалци секој тргнува на свој пат, некој бегат во илегала преку Грција во Бразил а другите го продолжуваат своето образование.

Покрај сите опструкции струмичките гимназијалци, веќе студенти успеваат секој благодарејќи на својот интелект и знаење успеваат да запишат факултет каде што биле одлични студенти.

Во 1951 година летото се враќат во својата Струмица каде што го поминуваат својот одмор со своите љубени девојки во градскиот парк на ноќните игранки.

Токму по една ваква игранка тие се киднапирани од страна на УДБА и силно измачувани и тероризирани а со секој удар им извикувале : Ете ви за Гоце, ете ви за Даме, сакате независна Македонија , ете ви и за независна Македонија.Тоа траело се дур не било решено да бидат убиени во Беласица, во изрежирано бегство.

Струмичките студенти со врзни раце и со физичка истоштеност се префрлени на Беласица каде што и како што е горе напишано се стрелани.

Оваа вест одекнува како силна бомба во Струмица, и се јавува голем револт помеѓу струмичани.

Од кога сфатиле каква грешка направиле комунистичките власти тие на секој начин сакале да ги затишат револтот на струмичани, со прогласување на студентите за државни непријатели, со сценарио дека сакале да бегат преку граница , дека биле од групна ВМРО која се борела против народното единство на Југославија и.т.н.

Наредба било закопувањето на биде ноќе се со цел никој да не присуствува на погребот, но тоа уште толку ги разлутило струмичани кои илјадници дошле да одадат почит на убиените студенти.

4ца од нив се закопани во заедничка гробница на православните гробишта во Струмица, а Белев е закопан во протестантските гробишта.

Зависта на комунистите одела дотаму што ни мртви не ги оставале младите да почиваат во мир, па и го срушеле нивниот споменик и наредиле да се направи нов кој нема да бил толку убав и поголем од тие на  нивните херои.

Сите учесници во убиството на студентите умреле во ужасни маки, а дел од нив и барале прошка за чинот кој го извршиле од страна на семејствата на убиените.

Струмичката петорка : Мирко Пецев, Стево Топчев, Борис Белев, Ѓорги Костуранов и  Ѓорги Јарамов.

Зошто Илинденско-Преображенско востание ?

Многу често се поставува прашањето зошто се користи терминот Илинденско-Преображенско востание наместо официалниот термин во Македонија Илинденско востание ?

Причината за тоа е што ова востание Илинденско-Преображенско е востание кое е организирано од страна на иста организација која се викала ВМОРО (Внатрешна МАКЕДОНО-ОДРИНСКА Револуционерна Организација) и самото име кажува делува на територија на Македонија и Одринско.

Второ одлуката за подоцнежно дигање на востание оа Одринскиот револуционерен округ е во согласност во востаничкиот план за акција и делување.

Ревизијата на четите во Одринско ги врши ни помалку ни повеќе туку лично Гоце Делчев, кој на враќање од ревизијата во Одринско и неговите припреми за ревизија на четите во Македонија загинува на 4 Мај во село Баница.

Самите лидери на Странджанска Република се дејци на организацијата.

Самиот почеток на востанието е со зборовите на Христо Силјанов кој по избувнувањето на голем број пожари и по грмежите на бомби и пушки ќе изјави :
Тоа беше поздрав кон борците во Битолско од востанатите нивни браќа од Странџа

Може да се пишува уште многу повеќе но ова кратко четиво треба да е доволно за полека да го отфрламе комунистичкиот термин за востанието а тоа е Илинденско Востание и да го користиме правилниот термин а тоа е Илинденско-Преображенско востание.

                                                       (војводи на ВМОРО во Одринско )

Јазичен ќорсокак

Како што веќе пишував уште на самиот почеток во блогот, а во главно деталите зошто не треба да се воведе било каква двојазичност на цела територија или таму каде што заедниците се над 20 %.
Ова ќе води до федерализација наивно и неприметно за период од 5 до 20 години, зависност од тоа колку нашите политичари се спремни да се пазар или ќе имат потреба од пазарење за да се на власт, односно најмногу ќе влијаат изборните резултати.
Промените кои се спремат најверојатно ќе поминат скришум, со мал очаен отпор во обид на опозицијата, но има шанси и да дадат голем отпор ако проценат дека им носи победа на избори, но тоа не значи ако тие се принудени да се пазарат кога ќе станат власт нема да го прифатат истиот закон.
Почетокот на промените е фактот што за македонистиката односно науката за македонски литературен јазик се издвојува 0 денари, а фондод за албанистиката во буџетот се зголемува и е во постојан раст.
Сепак народот на жал не е спремен и премногу политички поделен да се бори против партиите и да се самороганизира против овој закон кој е вовед во идна федерализација.
Со решавање на косовското прашање цела енергија на албанскиот фактор ќе биде насочен кон поделба и зимање на поголемо парче територија од Македонија.
Во линк ја имате колумната напишана пред точно 5 месеци и најавата како тоа може да се исполни и што тоа значи.
Вистината за двојазичноста

Национализмот не е болест

На еден графит на кој се бепе нацртана мапата на Обединета Македонија се нашол некој кретеноид и напишал : Национализмот е болест.

Можеби до некаде ќе беше и сфатен, доколку истиот автор не беше од групата која во своите влажни соништа сонува за  реинкарнирање на СФРЈ.

Најверојатно ако сонуваш за Македонија си националист и болен, а ако сонуваш за Југославија подобоен и напреден.

Како прво Национализмот не е болест, туку напротив лек против болеста наречена асимилација на една нација.

Национализмот се јавува како одбранбен механизам со кој културата се брани од влијанија на другата култура.

Најнапредните општества во светот се оние кои имат силен набој на национализам како пример САД, Канада, Израел, Нов Зеланд, Јапонија и други.Тие имат силен национализам во своите државни институции и нивните земји се на прво место.

Има и земји каде има негативен национализам, односно национализам кој е лажна фасада да се прикире не доброто работење како Северна Кореја, Венецуела, балканските земји и.т.н.

Затоа прво научете што е национализам, па потоа коментирајте дека тој е болест.

Повеќе на тема национализам на овој линк од Национална Борба

Национализмот како одбранбен механизам

Двојни аршини

Како што реков многу пати до сега, кај нас имаме лажни борци, кои се борат за лажни идеали, пред се мислам на ГДОМЦИ и Шарените.

ГДОМЦИ се утепаа борејќи се за националните права и чест, додека спротивните Шарени за човекови права и еднаквост на сите.
А во Овчарани мала група Македонци е приведена поради тоа што се Македонци, малтретирани од тајната служба на најдолен начин, казнети  поради своите национални чувства, а за тоа ниту збор никаде.
Ем прекршени националните права и чест како зборат ГДОМ, ем основните човекови права за кои трубат Шарените, но ниту едните ниту другите мрднаа со прст, не се понудија да ги прашат тие момци како се, дали им е потребно нешто , да се понудат да им ја платат казната и.т.н.
Борбата нивна е само кога е некој од нивната група кој е спремен да краде од народните пари, а оние кои се слободољубни патриоти и Македонци кои нема да им бацат газ на двајцата лидери, и со самото тоа се небитни и не постојат.

Имаме и контраст кога група на заблудени левичари за кои веќе пишував прават "протест" за да го задоволат своето его, и притоа ќе го добијат цело медиумско внимание.


Останувам зачуден од тоа на илјадници борци за Македонија и илјадници борци за човекови права, ниту еден не се сети да ги посети или да напише бар ред два во знак на морална поддршка на дечките кои ја промовираа Македонштината  онаму каде што е најтешко, во Овчарани.
Одговорот е што овие момци се непокорни идеалисти, а не профитери како баграта удбашка.

За Илинден

Вчера Македонија го славаше својот најголем празник, денот на борбата за слобода Илинден.Овој ден на жал го расипаа клетите паразити од политичари и новинарски елити.
Не можам ни да опишам какво горчливо чувство на јад имам во душата, посебно кога гледам како славата на хероите беше ставена во сенка од страна на клошари.
Дали овие херои го заслужија ова ?

Прво се нагледав  и начитав на разни медиумски лаги и конструкции на кои им нема крај.Прво госпоџа ментор СССР вели прославата била фашистичка, поради присуството на Бугарија.
Втората е од АЛФА ТВ, сме дочекале Бугарите да слават Илинднен среде Скопје.
Ако не знаете историја , нели може да заќутите ?
Ајде мала бесплатна лекција по историја.

Првата прослава на Илинденското востание организирана на официално ниво во Вардарска Македонија, а со тоа и во градот Скопје е од страна на Илинденци во 1941 година за време на административното управување на Бугарија.Да добро читате, првите прослави на наша почва на Илинден на официално ниво се направени од страна на Бугарија.
Првите споменици на Илинденци се изградени во периодот 1941-1943 а се срушени сите од прв до последен во 1945 од страна на црвената комуњарска банда на Лазар Колишевски.

(споменик на илинденецот Ѓорги Сугарев, изграден од бугарската власт 1942, а е урнат од југословенските комунисти)

Тоа е Историската вистина, Илинден не беше славен од комунистите, тој беше закопан, а потоа порaди страв од народот беа приморани да го слават, иако не го сакаа и го мразеа тој настан во своите коски.
Затоа и востанието кое е дигнато на 20 Јули ние го славиме на 2 Август.И тука не би било проблем ако на пример и останатите настани ги славиме на овој начин со промена на календарите, а не само Илинденското востание.

Политичарите се ставија себеси над хероите, повикувајќи на бојкот на оваа манифестација.Илинден не смее да се бојкотира, и треба да се прослави секој на свој начин и по свое убедување.


Одиме понатаму, неедуцираноста на таканаречените "македонски националисти" , кои никој не знае за нашата историја е уште поиронична од се споменато погоре во текстот.

Да видиме како тие го прославија Илинден, и која им беше службена слика за настанот.

Ај што го мешат Илинден 1903 со АСНОМ , кое ниту иделошки ниту со целите немат ништо заедничко, туку како слика официална ја користат сликата на Бугарските националисти, на чија слика е мапа на Санстефанска Бугарија.
Преку ден ја бранат Македонија од клетите Татари, а објавуваат слика од голема Бугарија, бидејќи ниту знаат историја ниту можат да направат свое авторско дело.Бедотија.

Но колку и да не нервират овие појави , сепак ние сме должни да го чуваме правиот дух на Илинденци и да ја збориме вистината секогаш и секаде.

ВЕЧНА СЛАВА ХЕРОИ, НЕ ВЕ ЗАБОРАВАМЕ !

Загубените црвени

Црвените кмери уште еднаш покажаа дека се изгубени во времето и просторот, а уште повеќе во своето не знаење.

Војската на САД имаше своја презентација на оружје, а црвените излегоа на протест со парола и знаме на СФРЈ, и повикаа да сопрат сите војни за профит.

Како прво најверојатно не се запознаети дека СФРЈ одамна е мртва и дека живеат во Република Македонија, а второ и уште поважно самото СФРЈ беше во НАТО преку јужното крило.

Јужното крило на НАТО го сочинуваа Турција, Грција и Југославија (како неофициален член) и ова крило беше против Бугарија која во тоа време беше главната сателит држава на СССР и нивниот Варшавски пакт.

Касарните кои беа определени како седиште на Јужното крило на НАТО беа касарните првично во Струмица, а поради поголемиот притисок на штипските генерали потоа и во Штип.

Како протестират против НАТО кога токму преку овој начин нивниот другар ТИТО лапаше ефтини кредити за модернизација на ЈНА.Уште повеќе па да не зборуваме за фактот како социјалисти зимаа кредити од капиталисти, но тоа во друга прилика.

Реалноста која ја дознаа сите е дека овие луѓе , самопрогласени Че Гевари (не ни знаат кој и каков лик бил ЧЕ) се изгубени во времето и просторот и редно е да се освестат и да сфатат 3 работи :

Живееме во 21 век а не во 1949 година.

Македонија е демократска држава која веќе нема ништо општо со Југословенството (и покрај сите останати југословенски сателити) за да има свој напредок.

И најважното , комунизмот е идеологија која е мртва и која во практика се покажа како тотално фијаско.